چه خوش حال است دلی که بر عشق تو گره خورده و بر سرشت مهربان تو پیچیده باشد. رشته ی مهر تو را بر گردن نازک و شکننده ی دل ببیند. از هر کجا که رانده شود، بداند که بسته ی درگاه توست. دلبسته ی رأفت و عطوفت و لطافت توست. نمک پرورده ی خانه ی توست. «دل» می داند که قبل از آنکه یادت کند، از سر بزرگواری و ولی نعمت بودنت، تو یادش می کنی... فراموش نمی کند که حتی برای عشق و مهر بی کرانه ات، گردنش رهین منت توست...
«سر ارادت ما و آستان حضرت دوست»...
پ.ن.1 اللهم صل علی علیّ ابن موسی الرضا المرتضی الامام التقی النقی و حجتک علی من فوق الارض و من تحت الثری الصدیق الشهید صلاه کثیره تامة زاکیة متواصلة متواترة مترادفة کافضل ما صلیت علی احد من اولیائک فان لم اکن اهلا لذلک فانت اهل لذلک
پ.ن.2 تو می دانی و من و دل... دلی که کبوترانه بر گرد حرم می چرخد. به امید نگاهی...
پ.ن.3 یا علی.
